3 Szybowcowe Mistrzostwa Świata - Örebro

W zawodach wystartowało 29 zawodników z 11 państw.

Według obowiązującej wówczas zasady organizację kolejnych mistrzostw powierza się aeroklubowi narodowemu którego zawodnik wygrał poprzednie zawody. Zgodnie z tym po zwycięstwie Szweda Perssona organizatorem mistrzostw w 1950 roku został Aeroklub Szwecji.

Starty szybowców do konkurencji wykonywano na holu za samolotem, szybowce lądujące w polu musiały być rozmontowane i ściągnięte na lotnisko wozami transportowymi. W związku z tym iż wyznaczono kilka długich konkurencji po których część zawodników musiała być zabierana z przygodnych lądowisk dużego znaczenia nabrała sprawność ekip naziemnych. Najlepiej to zobrazować na podstawie Szwajcara Gehrigera. Przez trzy dni wykonał trzy przeloty o łącznej długości 600 km lądując trzykrotnie w terenie a jego ekipa naziemna przejechała łącznie 1700 km. Przez te trzy doby pilot spędził w łóżku tylko 5 godzin. Znaczny handicap mieli dwaj najlepsi zawodnicy; Nilsson i Mc Cready gdyż posiadali w kabinach krótkofalówki, ułatwiało to i przyspieszało kontakt z ziemią

Rozegrane konkurencje

1) Przelot otwarty (punktowano odległość i pułap) wygrał ALM Szwecja 284,5 km, pułap 3030 m, 138.277 pkt

2) Przelot otwarty (punktowano odległość i pułap) wygrał Mc Cready USA 326 km, 2520 m, 691,78 pkt

3) Przelot docelowy (zawodnik sam typował punkt docelowy) pięciu zawodników wyznaczyło trasę 297 km i doleciało

4) przelot docelowy (zawodnik sam typował punkt docelowy) wygrał Szwed Nilsson 430 km, lądował pół kilometra od celu tracąc premię za docel, 866,75 pkt

5) konkurencja szybkościowa na trasie 143 km wygrał Mc Cready USA 85,6 km/h

6) konkurencja szybkościowa na trasie 94 km wygrał Mc Cready USA 83,8 km/h

– Największy pułap podczas mistrzostwa uzyskał Alm Szwecja 3030 m